شناسایی عوامل کلیدی موفقیت در توسعه پارک علم و فناوری با رویکرد بهینه کاوی

پارک های علم و فناوری به عنوان یکی از اجزا نظام ملی نوآوری و یکی از زیر ساخت های اقتصاد دانایی محور ، وظیفه دارند به ایجاد و رشد شرکت های دانش محور متکی بر نوآوری کمک کنند . در اقتصاد دانایی محور که تولید و مبادله دانش عامل اصلی ایجاد ارزش افزوده است ، پارک های علم و فناوری با ارائه خدمات با کیفیت بالا و امکانات مناسب به شرکت ها ، فرهنگ رقابت و نوآوری را در میان این شرکت ها ارتقا داده و به انتقال دانش بین موسسات تولید کننده و مصرف کننده دانش می پردازند. از طرف دیگر هر سازمانی برای دست یابی به اهداف خود ، نیازمند عواملی است که الزاما باید آن ها را فراهم کند . در واقع برای هر سازمانی ، زمینه هایی از فعالیت وجود دارد که باید آنها را به بهترین شکل ممکن انجام دهد ، تا بتواند به اهدافی که برای خود تعریف کرده است نائل شود . این عوامل که در ادبیات مدیریت ، عوامل حیاتی موفقیت نامیده می شوند ، اجزا تفکیک ناپذیر توفیق سازمان در دست یابی به اهداف هستند . پارک های علم وفناوری نیز مانند هر سازمان و موسسه دیگری ، برای دست یابی به اهداف خود نیازمند فراهم کردن این عوامل هستند . هدف این تحقیق شناسایی این عوامل برای پارک های علمی و تعیین اولویت نسبی آنها از دیدگاه متخصصان آشنا به مباحث مرتبط با پارک های علمی است . به این منظور ابتدا رویکرد بهینه کاوی برای تعیین عوامل کلیدی موفقیت پارک علم و فناوری خراسان رضوی بکارگرفته شد و پس از مصاحبه با متخصصان در این پارک 48 عامل مشخص و در 7 گروه طبقه بندی شدند. در مرحله بعد این عوامل توسط متخصصان بایکدیگر مقایسه و پس از تجزیه و تحلیل داده های حاصل ، اولویت آن ها درهر گروه و نیز رتبه بندی کلی آن ها با استفاده از آزمون فریدمن ، ارائه شده که به صورت زیر است : عوامل زیرساخت های اطلاعاتی ، عوامل حمایتی از موسسات دانش بنیان در جهت تولید فناوری ، عوامل مدیریتی ، عوامل ترکیب ساختار پرسنلی ، عوامل توسعه و ایجاد مراکز مرتبط با فناوری ، عوامل زیرساخت های فیزیکی (فضاهای کالبدی) ، عوامل زیرساخت های ارتباطی.